Èçïðàâåòå ãúðáà

Âèíàãè äðúæòå ãúðáà èçïðàâåí! Ïðåâèòèÿò ãðúá, îòïóñíàòèòå ðàìåíå, âèñÿùèòå êàòî ëèàíè ðúöå íå âîäÿò äî íèùî äîáðî. Äîáðàòà ñòîéêà, èçïðàâåíèÿò ãðúá, èçïúíàòèòå íàçàä ðàìåíå è ïî÷òè äîïðåíèòå ëîïàòêè ñà “åñòåñòâåíèÿò” ñóòèåí, êîéòî ïðèäàâà íà ãúðäèòå êðàñèâà ôîðìà.